Olimp jest ośrodkiem wypoczynkowo-turystycznym, z założonym w 1938 roku parkiem narodowym . Dzieje zdobywania[edytuj | edytuj kod] W mitologii greckiej Olimp uważany był za siedzibę bogów greckich, w tym najważniejszego: Zeusa. Z tego miejsca bogowie mieli kierować ludzkimi losami. Wierzono, że ilekroć jakiś człowiek próbował tam Morfeusz ( gr. Μορφεύς, Morpheus, od morphe – kształt, postać, forma; łac. Morpheus) – w mitologii greckiej bóg i uosobienie marzeń sennych. Jego ojcem był Hypnos, a stryjem Tanatos, zaś braćmi Ikelos oraz Fantasos [1] [2]. Ukazywał się w snach, m.in. jako osoba ukochana. Miał zdolność przybierania dowolnej ludzkiej W kulturze wytworzonej przez społeczeństwo Egiptu wierzono, że świat powstawał w kilku etapach. Podobnie jak w przypadku mitologii greckiej, istniał najpierw jakiś żywioł, z którego wyłonili się bogowie. W Grecji był to Chaos, w Egipcie- wielki, niezmierzony praocean nazywany przez Egipcjan imieniem Nu. Apollo. (gr. Apóllōn) – w mitologii greckiej syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy, jeden z najpotężniejszych bogów Olimpu o szeroko rozpowszechnionym kulcie mającym wpływ na kulturę grecką. Bóg śmierci, mądrości, poezji, przewodnik muz, patron młodzieży, czczony również jako bóg słońca, udzielający wieszczkom daru Archetypy i Toposy w mitologii greckiej. Archetyp dziecka oddzielonego, zabranego od matki. Stanowi archetyp opiekuńczej matki, która rozpacza po stracie dziecka. Archetyp marzyciela, który ignoruje niebezpieczeństwo i przez swoją lekkomyślność sprowadza na siebie nieszczęście. Cięzki okres w naszym życiu. Hasło do krzyżówki „przewodnik greckich muz” w leksykonie szaradzisty. W naszym internetowym słowniku szaradzisty dla wyrażenia przewodnik greckich muz znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne znaczenia dla hasła „ przewodnik greckich muz ” lub . Około 15 kilometrów od Chania, na wzgórzu, z cudownym widokiem na zatokę Souda (gr. Σούδα) i półwysep Akrotiri (gr. Ακρωτήριο) rozciąga się miasteczko Aptera (gr. Άπτερα). To tutaj znajduje się jedno z najciekawszych stanowisk archeologicznych zachodniej Krety. W mitologii greckiej Aptera była miejscem legendarnego pojedynku Syren z Meduzami, kiedy to po zwycięstwie Muz, Syreny utraciły skrzydła i rzuciły je w morze tworząc wysepki białe (gr. λευκές) w Zatoce Souda. Nazwa miasta wywodzi się z tej legendy i oznacza dosłownie bez skrzydeł. Miasto było zamieszkiwane już od czasów minojskich – pierwsze wzmianki o nim znajdziemy na tabliczkach z Knossos, zapisanych pismem linearnym B i datowanych na XIV – XIII wiek przed naszą erą. Największy rozkwit osiągnęło jednak później – około VIII wieku kiedy biło nawet własną walutę. Dogodne położenie nad zatoką Souda i bliskość dwóch portów morskich – Minoa (dziś Marathi – gr. Μαράθι), oraz Kisamoss (gr. Κίσσαμος lub Kalives – gr. Καλύβες) sprawiło że Aptera mogła kontrolować ruch statków i stała się bardzo ważnym punktem handlowym i jednym z największych miast na Krecie. W tym okresie liczbę mieszkańców szacuje się na około 20 tysięcy. Miasto miało liczne umowy handlowe i polityczne z Egiptem czy Libią, a także innymi częściami Grecji – Peloponezem, czy wyspami Morza Egejskiego Około III wieku Aptera była w stanie wojny z Kydonią – innym dużym miastem północno-zachodniej Krety. Po przegranej, znajdowała się pod jej kontrolą. Podczas wojny lytyjskiej (220 – 216 r. Aptera zawarła sojusz z Knossos, ale później zmuszona była przez Polirryńczyków do stanięcia po ich stronie przeciwko dawnemu sojusznikowi. W okresie Rzymskim, Aptera kurczy się, a jej gospodarka opiera się głównie na rolnictwie. Trzęsienie ziemi z VII wieku oraz późniejsza inwazja piratów saraceńskich ostatecznie niszczy miasto około 820 – 830 roku Obecnie, jest to niewątpliwie jedno z najpiękniej położonych stanowisk archeologicznych na Krecie. Prace wykopaliskowe rozpoczęli jeszcze naziści w trakcie II Wojny Światowej i trwają one do dzisiaj. Najprawdopodobniej odsłonięto jedynie niewielką część całego miasta. Na terenie wykopalisk można dziś zobaczyć zachowane fortyfikacje obronne miasta o długości prawie 3 480 metrów, pochodzące z III wieku Ich rozmiary ukazują wielki dobrobyt miasta w czasach hellenistycznych. willę rzymską – znajdującą się na prawo od kasy biletowej. Był to dom z perystylowym dziedzińcem, i galerią na dachu, którego powstanie jest datowane na okres panowania rzymskiego (100 r. – 400 r. Wewnątrz znaleziono dwie znakomicie zachowane statuetki greckich bogów – Artemidy (wykonanej z miedzi) i Apolla (wykutego z marmuru). klasztor św. Jana – znajdujący się w centralnym miejscu starożytnej Aptery, został wzniesiony w III wieku Formalnie podlegał pod klasztor Patmos. Dziś został częściowo odrestaurowany. cysterny rzymskie – będące chyba najbardziej okazałym zabytkiem ze względu na swoje rozmiary i doskonałe zachowanie. Cysterny zbierały deszczówkę z dachów okolicznych budynków i dostarczały wodę do dwóch dużych łaźni publicznych i kilku mniejszych – prywatnych. antyczna nekropolia (jedna z dwóch), która znajduje się poza murami miasta. Grobowce odkryte w ostatnich latach pochodzą z okresu rzymskiego, hellenistycznego (IV i III wiek oraz geometrycznego (VII i VII wiek Wiele znalezisk z tego cmentarza ( wazony, monety, rzeźby, i inne drobne przedmioty) jest prezentowanych w Muzeum Archeologicznym w Chania. antyczny teatr, znajdujący się w pobliżu południowo-wschodniego wejścia do miasta. Zbudowany został ze skamieniałego wapienia w okres hellenistycznym (III wiek W okresie rzymskim przeszedł gruntowny remont. ponadto, na terenie wykopalisk można odnaleźć jeszcze dwie, niewielkie doryckie świątynie (pierwsza z nich odkopana została jeszcze przez nazistów w 1942 roku i datowana jest na V wiek natomiast druga poświęcona była Boginiom Demeter i Persefonie, a jej powstanie jest określane na I wiek Niedaleko stanowiska archeologicznego możecie znaleźć też dwie fortece – twierdzę Paleokastro w Koules (zbudowaną w 1866 r.) oraz twierdzę Itzedin w Kalami (pochodzącą z 1872 r.). Obie zostały zbudowane przez Turków w czasie walk z Kreteńczykami. Dla zainteresowanych militariami, idąc ścieżką na zachód i mijając znak rzymskiej willi, można zauważyć dwie ogrodzone instalacje karabinów maszynowych z okresu okupacji niemieckiej. Stanowisko archeologiczne jego czynne przez cały rok, od wtorku do niedzieli, od godziny 08:30 do 15:00 (niektóre strony twierdzą, że w sezonie letnim czynne jest dłużej – do godziny 18:00, ale nie byłem w stanie tego potwierdzić). Bilety wstępu kosztują około 4 euro dla osób dorosłych i 2 euro dla osób posiadających uprawnienia do zniżek. Na spokojne zwiedzanie należy zarezerwować sobie około 2 godzin. Dojazd do wykopalisk jest niezwykle prosty (dla zmotoryzowanych) – jadąc drogą narodową z Chania należy zjechać w prawo pomiędzy miejscowościami Kalami i Kalives. Droga jest dobrze oznakowana. W pobliżu wykopalisk znajduje się niewielki, szutrowy parking dla turystów. Z tego co wiem, aktualnie nie ma połączeń autobusowych z Apterą. Gorąco polecam wizytę w Apterze – nie tylko dla miłośników historii. W centrum obecnego miasta znajduje się też wspaniała tawerna, o której napiszę w innym wpisie. A niezdecydowanych odsyłam do filmu prezentującego antyczny teatr w Apterze i kilka ciekawostek dotyczących tego miejsca. Źródła: Udostępnij ten wpis innym! Mitologia grecka jest źródłem wszystkiego. Grecy tłumaczyli w niej powstanie świata oraz relacje, jakie w nim zachodzą. Jednak nie tylko dla Greków mitologia była swego rodzaju nauką o dziejach świata. Stworzyła ona całe europejskie wyobrażenie o jego porządku. Stanowi, prócz Biblii, jeden z fundamentów europejskiej kultury i sztuki. Stworzyła pojęcia i tematy, na których opierano się w późniejszych epokach nawiązujących do antyku. Jest niewątpliwie jedną z najwspanialszych rzeczy, jakie pozostawili po sobie Grecy i z której sporo możemy dowiedzieć się o nich samych. Jednak jest przy tym bardzo urozmaicona, a przez to może być zawiła. Co tak naprawdę o niej wiemy? Na początku był chaos… czyli mitologia grecka i kilka słów o niej Mitologia grecka to zbiór mitów opowiadających o powstaniu świata, bogach i herosach. Była nieodłącznym elementem kultury greckiej i ściśle związana z religią tamtych czasów. Podstawową jej cechą jest politeizm (z gr. polys – liczny, theos – bóg), czyli wiara w wielu bogów, którym dodatkowo Grecy przypisywali liczne atrybuty. Każde zjawisko przyrody, a także elementy natury miały przypisane sobie bóstwa. Bogowie greccy zbliżeni byli do ludzi, gdyż mieli ich cechy, co nazywa się antropomorfizacją – i to również charakteryzuje grecką mitologię. Nieśmiertelni bogowie z jednej strony posiadający niezwykłe, nadprzyrodzone moce, z drugiej – borykający się ze swoimi zupełnie ludzkimi wadami i słabościami. W mitach istotną rolę odgrywał los i przeznaczenie, co ma również bezpośredni związek z wierzeniami Greków. Mitologia odzwierciedlała życie, świadomość ludzi tamtych czasów oraz relacje społeczne, jakie między nimi zachodziły. To poprzez mity Grecy tłumaczyli sobie funkcjonowanie świata i wszystko to, czego nie byli w stanie objąć umysłem. Zastępowała im ona naukę o prehistorii, przedstawiając dzieje świata od pierwotnego, znanego nam wszystkich chaosu. Mitologia przedstawia także wydarzenia historyczne, które, nawet podkoloryzowane i pełne fikcji (jak Iliada Homera), stanowią źródło wiedzy o bitwach i wojnach w dziejach starożytnych Greków. Mitologia grecka a mitologie innych kultur Trzeba to sobie jasno powiedzieć – mitologia grecka potrafi być nie lada zagwozdką dla jej badaczy, gdyż jest niezwykle różnorodna i niejednoznaczna (zupełnie jak przepowiednie wyroczni delfickiej, a nawet ich tłumaczenia, których dokonywali kapłani). Przyczyną jest położenie kraju oraz jego historia. Na ziemiach greckich przez lata przewinęły się liczne ludy, a system państwowy w ówczesnej Grecji opierał się na państwach-miastach (polis), których niezliczona ilość przekładała się na podziały ich mieszkańców. To powodowało, że wersje mitów nie były spójne, a często nawet sprzeczne. Dlatego trudno niekiedy mówić o jednej wersji mitu, która miałaby stanowić swego rodzaju prawdę objawioną. Bardzo często w sąsiednich wioskach czczono zupełnie różne bóstwa. Dodatkowo, jako miłośnicy morskiej żeglugi, a także ze względu na położenie swojego kraju, Grecy mieli kontakty z Egipcjanami czy ludami Azji. Naturalnie zapożyczali więc oni sporą część ich wierzeń, dzięki czemu w mitach odnaleźć możemy naprawdę wiele elementów wspólnych z mitologiami i religiami innych kultur (jak kultura sumeryjska czy babilońska). Najważniejsi greccy bogowie i greckie boginie Według wierzeń greckich pierwszymi istotami na świecie byli tytani. Ważną postacią jest tutaj Kronos, władca, który pożerał swoje własne nowonarodzone dzieci w obawie, że któreś z nich odbierze mu władzę. Jedynym uratowanym był najmłodszy Zeus, którego ocaliła jego matka – Reja (żona, ale i siostra Kronosa; kazirodztwo to jeden ze stałych elementów mitologii greckiej), podając swojemu mężowi kamień zawinięty w pieluszkę. Zeus wychowywał się w ukryciu, ale gdy dorósł, odwiedził ojca i podał mu napój, który spowodował, że ten wypluł zjedzonych przez siebie bogów. Wtedy zaczęła się walka o władzę tytanów z bogami. Zwyciężyli ci ostatni i od tej pory to oni władali światem. 📰 Zapisz się na nasz darmowy newsletter i bądź na bieżąco z nowymi publikacjami na Zapisując się na newsletter, zgadzasz się na otrzymywanie informacji o nowych artykułach oraz produktach związanych z serwisem Twoje dane osobowe będą przetwarzane w celu obsługi newslettera na zasadach opisanych w polityce prywatności. Mitologia, jaką znamy, jest zasługą dwóch gigantów epiki tworzących w starożytności – Homera i Hezjoda. To oni wykreowali świat i system bogów, umiejscawiając ich na Olimpie, nadając im przydomki i określając zakres ich władzy. Wśród greckich bogów bardzo ważna była hierarchia ważności. Przedstawimy Wam teraz tych najważniejszych. BOGOWIE NA OLIMPIE Syn Kronosa i Rei. Najwyższy z bogów, pan nieba i ziemi. Miał potężną moc, o czym świadczyć mogą jego atrybuty: pioruny oraz tarcza – egida. Zeus znany był ze swoich imponujących podbojów i bynajmniej nie chodzi tu o podboje terytorialne, ale seksualne. Z jego licznych związków ze śmiertelniczkami zrodzili się herosi. Często przybierał postać zwierzęcia, ale także deszczu czy innego bóstwa, aby ukryć się przed gniewem i zazdrością swojej małżonki. Siostra i żona Zeusa. Władała niebem, opiekowała się kobietami, małżeństwami i rodzinami, także jako patronka macierzyństwa. Jak na ironię, borykała się z niewiernością swojego męża. Przez intrygi, jakie knuła przeciwko kochankom i nieślubnym dzieciom Zeusa, stała się symbolem zazdrości. Przedstawiana z wachlarzem pawich piór. Córka Zeusa, zrodzona z jego głowy rozciętej toporem przez Hefajstosa wezwanego przez boga bogów, gdy ten uskarżał się na straszny ból. Jako bogini mądrości (a jakżeby inaczej, w końcu wyłoniła się z głowy), dobrej rady, sprawiedliwej wojny i pokoju przedstawiana jest w pełnej zbroi, a jej symbolem jest, jak można się domyślić, sowa. Syn Zeusa i Latony. Bóg wszelkiej sztuki, a więc i zwierzchnik muz, a także bóg zdrowia, choroby oraz wróżb. Wyrocznia delficka była w okresie homeryckim miejscem kultu Apollina. Kapłanka Pytia, wieszczka boga, w trakcie całego ceremoniału, odurzona i ubrana w białą szatę, wpadała w swego rodzaju trans i udzielała odpowiedzi na zadane kwestie. Jednak były one niezrozumiałe dla zwykłych śmiertelników, dlatego tłumaczyli je świątynni kapłani (co też w zasadzie nie było do końca jednoznaczne). Apollo był najpiękniejszym z bogów, a jego wizerunek dopełniała lira, na której grze był mistrzem. Bliźniacza siostra Apollina. Bogini łowów i natury, władała lasami i dziką zwierzyną. Opiekowała się młodzieżą oraz żeglarzami. Jej atrybutem był łuk. Syn Zeusa i Hery. Ze względu na nieprzejawianie szczególnych zdolności wychowywany był przez Tytana, który uczył go ćwiczeń fizycznych. Stał się bogiem krwawej wojny, gwałtów i mordu. Jak można się domyślić, nie był zbyt lubiany na Olimpie – nawet przez swoich własnych rodziców. Siostra Aresa, równie jak on znienawidzona zarówno wśród bogów, jak i ludzi. Była boginią niezgody, współzawodnictwa, sporów i chaosu. Jej nieproszona wizyta na weselu Peleusa i Tetydy, podczas której rzuciła na stół jabłko niezgody z napisem „Dla najpiękniejszej”, wywołując tym samym spór między Herą, Afrodytą i Ateną, była pośrednią przyczyną wojny trojańskiej. Syn Zeusa i Mai. Bóg handlu, dróg, podróżnych, kupców, pasterzy oraz złodziei. Znany jako posłaniec bogów. Odprowadzał także zmarłych do Hadesu. Jego atrybutami są kaduceusz, czyli laska z kija oliwnego lub laurowego, opleciona dwoma wężami, zakończona parą skrzydeł, a także petasos (kapelusz) ze skrzydłami. Nieodłącznym jego elementem były też sandały ze skrzydłami. Nie ma co – uskrzydlony był to chłopak! Ze związku Hermesa i Afrodyty powstało dwupłciowe bóstwo – Hermafrodyta. Syn Zeusa i Hery. Pracował w kuźni w wulkanie Etna, gdzie wykuwał błyskawice dla Zeusa oraz strzały dla Erosa. Stworzył też piękną zbroję dla Achillesa, w której ten zabił Hektora pod murami Troi. Bóg ognia, sztuki kowalskiej i złotniczej. Młot i kowadło to jego atrybuty. Na świat przyszła, wyłaniając się z morskiej piany, i dlatego jej symbolem jest morska muszla. Bogini piękna, miłości i młodości. Najpiękniejsza ze wszystkich bogiń. Żona Hefajstosa, lecz ich małżeństwo nie należało do szczęśliwych, gdyż Afrodyta była niewierna. Syn Aresa i Afrodyty (lecz trzeba brać pod uwagę, że to niejedyna wersja jego narodzin). Bóg miłości i seksualnej namiętności. Przedstawiany był zazwyczaj jako uskrzydlony młodzieniec z łukiem i kołczanem pełnym strzał gotowych przeszyć ludzkie serca miłością i takimi, które potrafiły wypełnić je również nienawiścią. Bogini ziemska, matka ziemi. Bogini rolnictwa i urodzaju, przedstawiana z wieńcem kłosów na głowie. Matka Persefony, która pewnego dnia została porwana przez Hadesa. Zrozpaczona Demeter szukała córki, a gdy dowiedziała się o jej losie, ziemia natychmiast stała się jałowa. Po interwencji bogów Persefona mogła przebywać z matką osiem miesięcy – wtedy też ziemia rozkwitała. Pozostały czas w roku spędzała w Hadesie i na ziemi nic wtedy nie wyrastało. Tak Grecy tłumaczyli sobie pory roku. Najstarsza córka Kronosa i Rei, a więc połknięta przez ojca jako pierwsza. Bogini domowego ogniska, podróżnych, nowożeńców i sierot. Nigdy nie uczestniczyła w żadnym sporze. Jej atrybuty to pochodnia i ognisko. Syn Apollina i Koronis. Bóg sztuki lekarskiej oraz odradzającej się natury. Zabity przez Zeusa, który obawiał się skutków poczynań Asklepiosa, gdy ten zaczął wskrzeszać zmarłych (faktycznie – było się czego obawiać…). Jego atrybutem jest laska (bez skrzydeł!) z owiniętym dookoła wężem, niestety często mylona z atrybutem Hermesa. Jednak to laska Asklepiosa jest symbolem medycyny, który można zaobserwować chociażby na karetkach pogotowia. Syn Zeusa i Semele. Bóg płodności, dzikiej natury i oczywiście wina. Na jego cześć odbywały się Dionizje, czyli naprawdę duże imprezy z tańcami, śpiewami i winem. Dionizje Wielkie dały początek tragedii, a Małe – komedii. Personifikacja i bóg śmierci. Jego atrybutami są czarne skrzydła, łańcuch oraz zgaszona i odwrócona pochodnia. Bliźniaczy brat Hypnosa – boga snu (sen był i jest częstym motywem w literaturze, o czy możecie poczytać tutaj: Motyw snu w literaturze światowej). INNI BOGOWIE Brat Zeusa. Bóg wód, wodnych istot, wysp i trzęsień ziemi. Mieszkał w podwodnym pałacu. Jego atrybutem jest trójząb. Brat Zeusa i Posejdona. Bóg podziemnego świata zmarłych, którym rządził ze swoją żoną Persefoną. Był surowy i siał postrach, ale przy tym był sprawiedliwy. Jego atrybutami są klucze oraz berło. Towarzyszył mu zawsze trójgłowy pies Cerber, który strzegł wejścia do świata zmarłych. Mitologia grecka – inne postacie Nie tylko bogowie i śmiertelnicy pojawiali się w mitach. Ważną rolę odgrywały także muzy – dziewięć córek Zeusa i Mnemosyne, z których każda opiekowała się inną dziedziną sztuki, oraz herosi – zrodzeni ze związków bogów z ludźmi (co dowodzi przenikania się tych dwóch światów) półbogowie o nadzwyczajnych zdolnościach. HEROSI Syn Zeusa i Alkmeny. Znany ze swojej niezwykłej siły, męstwa i waleczności, a także wybitnych umiejętności strzelania z łuku. Jego postać znajdziemy w micie Dwanaście prac Heraklesa, w którym dowiódł, że ma moce przewyższające człowieka. Syn Posejdona i Ajtry. Heros ateński, który również musiał dowieść swej siły, wykonując prace (jak w micie o Heraklesie), z których najbardziej znaną jest zabicie Minotaura – pół człowieka, pół byka. Syn Peleusa i Tetydy. Jako niemowlę został zanurzony przez matkę w wodach Styksu, co miało go unieśmiertelnić, jednak pięta, za którą go trzymała, stała się jego słabym punktem. Oczywiście stąd wziął się związek frazeologiczny pięta achillesowa. Ciążyła nad nim przepowiednia o udziale w wojnie trojańskiej, a co za tym idzie – rychłej śmierci w chwale. Zanim Troja została zdobyta przez Achajów, Achilles, jako bohater tej wojny, zginął ugodzony właśnie w piętę. Mitologia grecka to kopalnia wiedzy o wierzeniach, kulturze i społeczeństwie tamtych czasów. Jej znajomość pozwala zrozumieć dziedziny sztuki, które w późniejszych epokach czerpały z niej pełnymi garściami. Wielu twórców, także z naszego kraju, odnosiło się do niej w swoich utworach: Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego, Grób Agamemnona Juliusza Słowackiego, Ikar Stanisława Grochowiaka czy Prawa i obowiązki Tadeusza Różewicza. Także w Weselu Stanisława Wyspiańskiego znajdziemy symbolikę, którą skrywa grecka mitologia. Nie sposób wymienić obrazy, które nawiązywały do całej sztuki antyku. Mitologia to także źródło związków frazeologicznych, jak na przykład koń trojański, puszka Pandory, jabłko niezgody, męki Tantala, nić Ariadny, olimpijski spokój, paniczny strach, róg obfitości, syzyfowa praca, tytaniczny wysiłek, wyrocznia delficka. Grecka mitologia była podłożem dla rzymskich mitów. Oba systemy wierzeń były do siebie bardzo podobne. Rzymianie przejęli od Greków funkcje poszczególnych bogów oraz bóstw. Podobieństwa widać także w ich nazwach. Nie znaczy to jednak, że nie ma między nimi żadnych różnic. Ale to już materiał na osobny artykuł 😉 Zainteresuje Cię również: Atena- w mitologii greckiej była boginią mądrości, oraz wojny sprawiedliwej. Jej atrybutami były: miecz, sowa, hełm, drzewo uważany za boga piękna, światła, życia, śmierci, muzyki, wróżb, prawdy, prawa, porządku, patrona sztuki i poezji, przewodnika w mitologii greckiej bóg dróg, podróżnych, kupców, pasterzy, złodziei, posłaniec mitologii greckiej najwyższy z bogów. Uosobienie najwyższej zasady rządzącej Wszechświatem. Władca wszystkich bogów i ludzi. Jego atrybutami były złote pioruny, orzeł i tarcza zwana egidą. Apollo – syn Zeusa i Leto (Latony), brat bliźniak Artemidy. Bóg słońca, światła, mądrości, śmierci, ziemi, wyroczni, oczyszczenia z win; bóg nowo założonych miast i kolonii; patron poezji, sztuk pięknych, muzyki, sztuk i nauk; przewodnik Muz. Jego atrybutami były: łuk i strzały, kołczan, kitara, trójnóg, palma, wieniec laurowy. Eros – syn Afrodyty i Aresa, uosobienie potęgi miłości (historia uczucia Erosa do Psyche). Jego atrybutami są: skrzydła, łuk i strzały. Hera – córka Kronosa i Rei, siostra i małżonka Zeusa. Jest patronką małżeństwa i wierności po zaślubinach. Znosiła wiele zdrad męża. Jej atrybutami są: berło, diadem, welon, krowa, paw, bocian, owoc granatu (symbol płodności), lilia. Artemida – bliźniacza siostra Apollina, dziewica. Bogini łuku i strzały, lasów, gór, łowów i zwierzyny, Księżyca. Jest przewodniczką nimf. Wyobrażano ją sobie z łukiem, strzałami, kołczanem, sarną, psem, łanią, wśród gęsi lub z rybami. Hermes – syn Zeusa i nimfy Mai, poseł bogów, przewodnik dusz zmarłych, patron kupców, zysku, bogactwa, pasterzy, żeglarzy, podróżnych, złodziei. Opiekował się także trzodami, rzeczami znalezionymi. Jest bogiem płodności. Wyobrażany był z kapeluszu i skrzydlatych sandałach. Hades – imię boga świata umarłych, królestwa podziemia. Był synem Kronosa i Rei, bratem Zeusa, mężem Persefony. Znienawidzony i siejący postrach władca Tartaru. W Iliadzie Homera Atena pożycza od Hadesa szyszak, dzięki czemu staje się niewidzialna. Stąd pochodzi powiedzenie czapka niewidka. Atrybutami Hadesa są: jabłko granatu i róg obfitości. Demeter – bogini ziemi, urodzajów, płodności, rolnictwa (zwłaszcza zboża); matka Kory (Persefony) spłodzonej z Zeusem. Atrybuty: berło, diadem, pęk kłosów Persefona – czyli Kora, córka Demeter i Zeusa. Jest boginią świata podziemnego przez małżeństwo z Hadesem. Jako Kora opiekuje się kiełkującym ziarnem, natomiast kiedy porywa ją mąż do podziemi – bogini przybiera imię Persefony (Prozerpiny, Libery). Atrybutami Persefony są: narcyz i owoc granatu (zob. mit o Demeter i Korze). strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 8 długie litery i zaczyna się od litery A Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę siostra apollina, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Piątek, 20 Grudnia 2019 ARTEMIDA Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Artemida Grecka diana Artemida Jej bratem apollo Bogini grecka, Bogini, patronka myśliwych, opiekunka amazonek, Utożsamiana z rzymską dianą, Bogini grecka, inne krzyżówka Atrybut apollina Matka apollina Hymn ku czci apollina Przydomek apollina Przewodnik muz, przydomek apollina Atrybut apollina, W mitologii greckiej matka apollina i artemidy Mit. gr. przydomek apollina, Instrument apollina Matka apollina i artemidy Mit gr przydomek apollina, Atrybut apollina, Córka wieszczka tejrezjasza, prorokini apollina ismeńskiego w tebach Jedna z bogiń sztuk i nauk, towarzyszek apollina Podopieczna apollina Podopieczna apollina, np erao, klio Towarzyszka apollina Mit gr przydomek apollina, Mityczna siedziba muz i apollina Mityczna siedziba apollina i muz trendująca krzyżówki P16 porodówka gupików 6g bierze kurczaka w obroty „od” w słowie „odjazd Wiara w magiczną moc słów przesąd Naczynia potrzebne w kuchni do gotowania G1 otoczka schabowego N16 szczególna predyspozycja Dawniej o ślubie z punktu widzenia kobiety Stoi, żebyśmy siedzieli D7 może być dzienny, może prawny Ł16 bierny stan bilansu E3 przegląd toalet 3a gmatwanina korytarzy Niewielki drapieżnik z rodziny łasicowatych 16l obniżka i nachylenie płaszczyzny też

przewodnik muz w mitologii greckiej